Marathon - Dreams Come True

Magpatakbo ng isang marapon ay ang aking panaginip dahil 12 taon, kaya ako responsable diskarte sa ito mahirap gawain.

Ayon sa mga istatistika mundo, ang bilang ng mga marathon taong mahilig lumalaki sa bawat taon. Sa US, ang lahat ng mga marathon noong 2010 tumawid ang tapusin linya ng tungkol sa 500 thousand. Ang mga kalahok (Tumatakbo USA pambansang ulat 2010). Sa Russia, kami ay witnessing ang kabaligtaran ugali.

Amateur lahi ay isa sa mga pinaka-kapaki-pakinabang na paraan ng pisikal na kultura, at walang iba pang mga sport maaaring ipinagmamalaki ng naturang isang maliit na pera investment. Simulan upang makisali kayang patakbuhin ang halos anumang higit pa o mas mababa malusog na tao, kahit na medyo malayo mula sa mga sport. Madalas gamitin sa pagtakbo bilang isang paraan sa labas ng krisis ng gitna edad. Ang isang malaking bilang ng mga tao sa buong mundo ay nasa lahi ay hindi lamang masaya, ngunit din ng isang bagong target, at kahit ang kahulugan ng buhay. Ang isang marathon ay isang uri ng crown pagsisikap runner. Pagkatapos ng isang marapon para sa isang simpleng tao sa kalye - ito ay tulad ng Everest sa tinik sa bota. Very kagiliw-giliw na maaaring naranasan sa pamamagitan ng pagbisita tuktok ng mundo. At ang mga damdaming ay nagbabago para sa mas mahusay na tao.

Upang maging matagumpay, nang walang panganib sa kalusugan, upang tapusin ang isang marapon (42 km 195 m), kailangan mo ng isang pulutong ng mga pagsasanay. Sa average, ang training plan upang maghanda para sa isang marapon dinisenyo para sa 16-18 linggo. Mga klase ay gaganapin 6 araw sa isang linggo.

Bago simulan training, ako ay nagpasya upang ipinta ang isang plano sa pamamagitan ng araw at mag-hang lahat ng ito kagaraan sa pader upang madagdagan ang sigla.

Ang unang linggo, 85 km. Hango mula sa diary: Lumipas ang unang linggo. Ito ay mahirap. Walang lumulutang na estado ay hindi sinusunod. Ang mga binti ay lubhang mabigat. I wondered kapag ang lungkot ay nawala.

Sa panahon ng pagpapatakbo ng katawan loses ng isang mahusay na halaga ng likido, kaya mahaba jogging kinakailangan upang uminom ng tubig. Pagkatapos ng pagsasanay sa mga damit mananatiling stains mula sa pawis.

Ikalawang Linggo, 89 km. Blog: saloobin laging lumigid sa paligid tumatakbo. Ngayon ay mayroong ay walang ganoong bagay bilang isang "gutom" at "pagbubundat". Tungkol sa pagkain, sa tingin ko sa mga kategorya ng digested / non-digested / kung gaano karaming ginamit ang carbohydrates. Iyon ay digested mabilis - isang saging o isang meringue? Nakatago ang aking mga kalamnan glycogen-save ng hanggang sapat na upang hindi magkano upang umakyat "sa taba" sa pang-matagalang?

Sa katagalan hindi mo maaaring makita kung paano namozolil leg ng dugo. Upang maiwasan ang mga problema, ako lubusan stocked plaster.

Blog: Ang lahat ng mga oras na ito ay kinakailangan upang sundin ang mga pamamaraan. Movement out magkano ang mas maayos, mahusay, malakas, magkaugnay, kung mag-scroll sa pamamagitan ng mga ito sa ulo. Sana ibang pagkakataon sa armonya ay "nakasulat" sa subcortex

Diary: Kaya, ako ran ang aking unang sa buhay ng 27 km. Sinubukan kong tumutok lamang sa pagmamaneho, bumabagsak sa isang uri ng pagninilay-nilay. Sa estadong ito ilipat ito ay madaling sapat, ngunit patuloy na nagkaroon sa "sunggaban mo sa buntot," ang pakiramdam ng automatismo. tingin ko ang pangunahing pinagmumulan ng pagninilay na ito ay upang kontrolin ang rate ng puso. Kapag ako nagsimula jumping sa pagitan puddles o isipin ang tungkol sa anumang bagay, puso rate nadagdagan, at agad kong nawala control. Hindi ko masabi na ito ay isang purong automatismo. Ang isang pakiramdam na ang dibdib ay ilang ilaw balloon, na kung saan suportado ang gaan sa katawan. Pagkatapos ng pagtatapos ng ruta pagkapagod at sakit sa binti sakop na may isang ulo. Bahagya dotrusila bahay. Ang lahat ng mga damit - kahit pisilin. Nawala ko ang tungkol sa 2, 5 kg ng likido. Pagkapagod ay napakalakas na. Hindi ko nais na kumain o uminom, pumunta lamang sa kama. Feeling na ako ay tungkol sa upang makakuha ng may sakit. Hot katawan. Joints sakit. Kalamnan sakit. Delirious estado para sa 1, 5 oras na ginugol sa kama. Pagkatapos, pagkatapos ng borscht, kapansin-pansing hinalinhan.

Ang ikatlong linggo, 89 km.

Sa simula ng proseso ng pagsasanay sa katawan ay maaaring magtapon ng iba't ibang mga "piraso" bilang sakit o edema. Ngayon ako ay nagising na may "mga lasenggo-namamaga tabo". Sa gabi ay isang weekend, at pagkatapos ng isang mahabang 24-kilometrong training nang husto sa lahat ng araw, uminom ako ng tubig. Ang resulta, tulad ng sinasabi nila, ay halata.

Ang buong kuwento ay isang marapon - isang paglalakbay sa loob ng iyong sariling katawan, kaluluwa. Sa loob ng interior. nararamdaman ko ang bawat cell ng katawan mula sa loob. Posible upang ipakita ang mga insides at ang mga pagbabago sa kanila, ang kanilang pag-unlad at pagbabalik?

Ang ika-apat na linggo, 79 km. Sa panahon ng 4 na buwang pagsasanay ay upang makipaglaban sa pinakamatibay na pag-atake ng katamaran. Ang katawan, pagod ng araw-araw na pagsasanay, paralyzing ay kapangyarihan, at kung minsan mayroon akong upang hilahin ang aking sarili out literal sa pamamagitan ng kuwelyo.

Diary: Ngayon kalamnan ay tulad ng walang laman. Ito ay isang kaaya-aya, kanais-nais na madali. Ang mga kalamnan nadama palpable enerhiya, nais upang patakbuhin ang isang kilometro pagkatapos ng isa.

Fifth linggo, 77 km. Blog: Bakit magpatakbo ng isang marapon? Sa panahon ng prolonged ehersisyo ay upang matuklasan ang ganap na sa kabilang panig. Ngunit ang marapon bilang korona, ay maaaring magbigay ng ilang mga uri ng paghahayag. Nang walang isang mahabang pawisan araw-araw na trabaho sa iyong sarili upang ang korona lang ay hindi makakuha. At pagkatapos ay - isang bagong antas, ang isang bagong taas, isang bagong hangganan, ang isang bagong strip ng pag-unawa sa iyong sarili at ang mga bagay sa paligid. Habang ito ay isang misteryo, ngunit lampas "sa pader"?

Diary: Mukhang ako ay naging mas sentimental. Kahapon ay bilang siya walked papunta sa tindahan, ako halos umyak ng walang dahilan, kapag ipinakita bilang escape at magpatakbo ng isang marapon. Tulad ng, na magiging sa finish line.

Ika-anim na linggo, 79 km.

Diary: Ngayon, pagkatapos ng 20 km, ang estado at ang mood ay mahusay. Nagkaroon ng isang oras sa simula, kapag ang mga ligaw na ayaw na tumakbo, ito ay mahirap. Ngunit kinuha ko ito para sa ipinagkaloob, tulad ng isang pakikipagsapalaran, at sa katapusan ko nadama isang napakalaking tamis, na nagmumula bilang kung mula sa mga cell kanilang sarili, ilang bahagyang panginginig ng boses at euphoria ganap every body particle.

Ang ikapitong linggo, 58 km. Diary: Fun araw ay sa likod sa amin, at ako pumasok sa isang matagal na panahon ng pagod na pagod na walang pag-asa nepruha. Kapag karaniwan ay walang sapat na lakas upang makumpleto ang pagsasanay, sakit at kakulangan sa ginhawa sa mga binti maglalagi sa iyo tulad ng isang makaalis, at ang estado ng ilang poluobrechennosti sa Raiders ng Lost, "ang napaka" light at mahangin, ito ay ang aking mga karaniwang araw-araw na kondisyon.

Diary: Main pagkatuklas na aking ginawa sa panahon na ito - ito ay isang kumpletong kawalan ng komunikasyon sa pagitan ng mga estado ng kalusugan bago ang pagsasanay at ang kakayahan upang patakbuhin ang naka-iskedyul. Labanan kalooban downright kapistahan ng espiritu at ang pagnanais ng lahat na putulin bago pagsasanay ay maaaring i-on mapanlinlang kahinaan at gadsky myslishki kumpletong pag-eehersisyo sa loob ng 5-7 km pagkatapos ng simula. Ipagpaliban, ipagpaliban, "nedobegat mas mahusay kaysa sa na tumakbo sa kabuuan." Ang katawan rebels at mahinahon pinansin aking umaga ambisyon, na sumasaklaw sa pag-aantok at naparalisa ang kalooban ng ...

... at, sa salungat, katamaran, liquid excuses at protesta ng katawan bago exercise pasingawin sa loob ng 2-3 km pagkatapos ng simula ng kilusan, ang katawan ay nagpapatakbo ng isang alon ng enerhiya, warming ang kalamnan tissue mula sa loob, at tila na, iwanan ang pamilyar na lungkot sa mga binti, flight mula sa aki mandirigma.

Eighth linggo, 72 km. Blog: Well, Christmas puno Well stick! Ako hadhad pusod, ngayon kaya nakakadismaya kapag ang tela pagdating sa umbilical mais ... Mayroon akong upang ipako at i-attach "rescuer."

Diary: Ngayon ang huling kilometrong ay napakahirap, nais kong pumunta ang distansya. Binti - lead. At kinuha ito tungkol sa tatlong oras, at mayroon akong tulad ng isang estado, ito ay naglalabas ako ngayon sa track, ay nagdusa ng isang tulin makabaling-leeg, at aking ihihiwalay ang hangin hanggang sa handa ka asul. Ang ilang mga euphoria Pruha. I-save ang nais mapanatili na ang pakiramdam. Ang pakiramdam na lumiwanag ko mula sa loob na parang may nakapatong ang ilang mga enerhiya com. Sinusuportahan ba siya katagal sa akin? Ang sakit sa kanyang tuhod inilabas, ang kalubhaan ng kaliwang binti. Kung ano ang interesante bagay na ito - tumatakbo. Maaari niyang utos ang kanilang mga tuntunin, upang supilin ang buong pag-iral, ngunit hindi siya nagbibigay ng mas mababa.

Diary: Kapag nauubusan na ng power, maging ako mas magagalitin. Madden bata sa bisikleta at tangang babae, nakasakay sa rollers sa posisyon polushpagat. galit din kapag tormoznutaya maliit na pamilya ay hindi pagbibigay ng paraan. Apoy sa galit ang mga tao na sinusubukan upang patunayan sa akin na ang isang pulutong ng mga tumatakbo ang - ito ay masama para sa kalusugan, at bilang isang joke muwestra ipakita na, sinasabi nila, well, kung magkano ang maaari makatakas! Sapat na!

Ang ika-siyam na linggo, 7 km. Diary: Illness. 38. Kahinaan temperatura. Masakit na lalamunan. Lahat ng down ang alisan ng tubig.

Tenth linggo, 42 km. Diary: I calmed sakit namatay rushes frantically upang matupad ang lahat ng nasusulat sa plano. Dahil hindi kayang bayaran ito sa akin pa. Malinaw na makita, ang plano ay dinisenyo para sa malusog na mga tao, hindi ang unang linya ng mga umatake tatlong oras sa marapon

Diary: ang unang seryosong pagkabigo naganap tatlong linggo na ang nakakaraan, kapag ako ay dahil sa ang kumpletong kakulangan ng lakas ay hindi magagawang patakbuhin ang 32 km. Nanlumo ako, durog moral. Nais kong dagundong sa pagtawa, kaya ito ay isang kahihiyan. Ang susunod na araw ako ay nagpasya na kumuha ng paghihiganti, ngunit ang focus ay muling nabigo. Pisikal, muli ito ay napakahirap, ngunit itak pakiramdam. Still, ito ay hindi isang bagay ng buhay at kamatayan, di ba? Malamig, naramdaman ko halos oras ng sakit, umaasa upang makaligtaan ang isang minimum. Ngunit pagkatapos ay ako pinagtibay ang downtime at calmed down. I calmed down na kaya magkano na nagpasya upang sa wakas ay masira out sa schedule, at mag-iwan para sa isang linggo sa malayong lupain.

Ang pang-onse linggo 0 km. Diary: snow, snowboarding, namamaga tuhod. Sa pagtakbo pwersa walang pagpipilian sa lahat.

Ang ikalabindalawa linggo, 35 km. Matapos ang isang linggo ng snowboarding terribly aching tuhod. Ito ay kinakailangan upang magpataw ng isang tonelada warming unguento sa iyong joints sumakit mag-alala minimum. Ang kahinaan sa buong katawan hinabol hanggang sa katapusan ng linggo.

ikalabintatlo linggo, 61 km. Diary: Ako likod. Sa wakas nag-iiwan kawalang-pagpapahalaga, kawalang-interes. Sa katapusan ng training ko ay nangahulog sa gayong isang pagpapatirapa na nakakatakot. Nadama ko ang ilang intolerable gaanan, pagkawalang-timbang. Na ako ang humantong sa footpath. Marahil ay hindi magagawang upang kontrolin ang hakbang na ito, ngunit hindi ito ay nadama pagod.

Ang ikalabing-apat na linggo, 65 km. Tumatakbo sa pamamagitan ng isang mahabang pag-eehersisyo (28 km), pinamamahalaang upang makakuha ng mapupuksa ang takot sa mahabang distances, ay dumating sa akin pagkatapos ng ilang hindi matagumpay na pagtatangka upang pagtagumpayan ang 30-kilometrong linya.

Ikalabinlimang linggo, 61 km. Diary: Kung minsan, kapag ang isang partikular na mahirap umakyat saloobin sa aking ulo, "kung saan Nakatanggap ako kasangkot." At nauunawaan ko na hindi magbibigay para sa wala. At paumanhin para sa aking sarili at hindi umabot sa mga damned volume, ngunit dalhin ko ang ating sarili sa gayong isang estado na ang budhi ng nedobeganiya hindi tortured o droplets.

Ang ikalabing-anim na linggo, 57 km. Blog: Ito ay hindi mahirap upang maniwala na ang isang marapon kaya lalong madaling panahon. Paghahanda ay kaya mahaba na ang tumatakbo proseso sa huli ay nagiging isang routine at tila na pagsasanay tyagomotina hindi kailanman dulo. Ang layunin ay sa ngayon ang layo na ito ay mas mahusay na hindi matandaan.

ikalabimpito linggo, 55 km.

Diary: Bakit tumakbo? Ano ang ginagawang kaya espesyal na, kaakit-akit? Para sa akin ito ay isang hindi maikakaila na batayan para sa anumang uri ng isport, ang pundasyon at gusali materyal sa parehong oras. Pagpapatakbo ng - ito ay tulad ng puting kulay, ang kakulangan ng nakikitang impormasyon. Ngunit ang puting kulay sa parehong oras at ang pinaka-kumplikadong ng lahat ng mga kulay, ito ay ang synthesis ng lahat ng mga kulay. At run, mga walang katapusang, boring, paulit-ulit na paggalaw ng milyon-milyong mga beses - bubuo lahat ng aspeto ng aking pagkatao. Kalamnan, joints, puso, gumagala sistema. Pag-iisip, saloobin, karakter, pasensya. At pinaka-mahalaga - ito ay pagmumuni-muni, na kung saan ay minsan masuwerteng sapat na upang mahulog. Ito ay isang bagay na bago at hangin, bagay na naiiba. Ito tamis ng kalamnan, kakaiba bola ng enerhiya sa loob ng sa iyo na maaari mong gumulong sa ibabaw at magningning. Mula sa pakiramdam luha na rin up nang direkta sa panahon ng tumakbo.

Diary: Mood jumps pagkatapos ng pisikal na kondisyon na kung saan nagtatanghal kasiya-siya sorpresa. Predprostudnom'm sa isang estado ng pasulput-sulpot na bouts ng ligaw na enerhiya. Ako naghihintay para sa ilang mga uri ng paghahayag mula sa aking katawan. At ako matakot na mahulog sa hukay, tingin ko, hindi tatayo break. Ipaglalaban ko hanggang sa dulo, ngunit kung ang mga binti lang buckled kataksilan? Ano kung gayon?

Ikalabing-walo linggo, 73 km (kabilang Marathon). Kabuuang mga 1084 km. Mga resulta sa isang marapon - 3 chasa 49 minuto ng 4 segundo.

Sa umaga dahil sa ang malakas na prelaunch katuwaan Nakalimutan ko ang sa seal ang plaster paa. Ang resulta sa lahat ng kaluwalhatian ay makikita sa mga larawan.

Diary: Sa paligid 21 kilometro, ako ay masayahin bilang isang pipino. Ko lang tangkilikin ang kadalian, kapangyarihan tumatakbo ang control. Pagkatapos 31 km nagkaroon ng isang maliit na takot sa hindi kilala, ngunit wala marami ang nangyari. Sa pamamagitan ng pagkatapos ko inabot tao lang madla. Diyos, kung ano ang isang kiligin pack, bundle, stack maabutan matipuno lalaki at maunawaan na ikaw ay mas malakas, nakuha mo pang pwersa kotse at maaari kahit na maaaring idinagdag. Ito ay lamang inspirasyon! Lakas sapat para sa isang masarap na pagtatapos sprint. Itigil - at ako na lumilipad. Ang hindi kapani-paniwala gaan ng kahinaan sa katawan. Ang kondisyon na ito ay tumagal ng 20 segundo, hanggang ako tumigil gumagalaw. Kalamnan magkasakit agad, sa lalong madaling tumigil ako. Tingnan ang madugong sakong wakas struck sa akin.

Diary: tapusin at pagkatapos ng isang habang doon ay walang damdamin, lamang bahagyang kalungkutan na sa lahat ng dako. Ano ang isang panaginip magkatotoo. At tunay na bilang maaari mong lamang managinip ng. Ngunit ang kagalakan, kapayapaan doon. Basta kalmado.

Diary: walang katangi-tangi ang nangyari sa akin. Ako bumangga sa pader, hindi ito pumasa sa pamamagitan ng mga torments ng impiyerno upang pagtagumpayan ito. Nakita ko sa mukha ng ilan sa mga marathon, na kung saan ay nagkakahalaga ng pakikibaka. ako ay masaya at tinatangkilik, mula sa unang sa huling meter, tumakbo ang kanyang unang marapon. Aking resulta ay anim na minuto mas mahusay kaysa binalak. Paano kung mahusay upang isulat ang salitang "marathon" sa direktang may kaugnayan sa akin. Ako ang bumangga sa isang marapon. Damn ganda!

At ngayon, para sa mga mabuting lumang tradisyon, at maaaring i-cut.

Diary: Bakit ko pinili ang isang marapon? Hindi ko magkaroon ng anumang mga paliwanag para sa mga karaniwang problema. Sa tingin ko ito ay isang marapon pinili sa akin. Lahat ng aking buhay ko ang bumangga sa isang maikling distansya at maaaring magtagumpay sa negosyo na ito kung nais mo. Ngunit talagang, upang manginig sa ginaw sa mga kamay, nais kong magpatakbo ng isang marapon. Ang mahusay na distansya, ang mga kahirapan sa pagkarating captivated sa akin bilang isang bata, at masaya ako na ang panaginip sa wakas ay nagkatotoo ko.

Diary: pagkatapos ng tapusin, pagdating sa kanyang sarili, ako hobbled sa kahabaan ng marathon ruta. Ang ilang mga runners marapon huling kilometrong overcame may mahusay na paghihirap sa kanyang mukha! Ngunit sila ay patuloy na tatakbo. Ang ilang mga run ay hindi maaaring, ngunit patuloy na sumulong kakaibang Dergano-hopping diskarteng. Nagkaroon ng mga makapal, at ang lumang, ang mga may sakit at shins, tuhod, hips, at lamang ng kakaibang mga tao, na, ito ay tila, ay hindi isang lugar sa marapon. At lahat ng mga ito inexorably paglipat patungo sa finish line. Walang mga ito ay hindi sapilitang, ngunit halos walang isa at hindi suportahan. Ngunit sila'y nagsitakas, gumagastos ang mga labi ng mga pwersa, tumakas upang matapos ang isang mahusay na distansya.

Ako sigurado na para sa karamihan ng mga ito ito ay ang unang marapon. At sila ay magagawang upang i-unstick ang kanyang pahirap ikalimang punto mula sa maginhawang upuan at magsimula ng isang bagong, kahanga-hangang buhay. Ako ay kumbinsido na ang isang malaking bilang ng mga bagong marathoners update loob. At kung sila ay hindi na nagsisipaghintay ng paghahayag ng finish line, hindi bababa sa isang katotohanan na sila ay magagawang patakbuhin ang 42 kilometers, paggawa ng mga ito ng mas mahusay.